Çok fazla kitap okumayan, okuyamayan birisiyim. Bunu söyleyen çoğu insan gibi bende bahane olarak ''zamanım yok'' demek isterdim ama bence asıl sebep, başladığım her kitabın beni kendine çekememesidir.
Benim için romanlar üç alt başlığa ayrılırlar; okumayı aklımın ucunda bile geçirmediklerim, okumak istediğim halde ilgimi çekemeyenler (başlasam bile bitiremediklerim) ve bir solukta okuduklarım. Bir kitabın önce ismine bakarım elbette, sonra hakkındaki yorumlar ve hatta belkide biraz içeriğini bilmek isterim başlamadan. Fazla garanticiyim sanırım...
Bir süredir hakkında güzel yorumlar aldığım ve hikayesiyle ilgimi çeken kitaplardan biriydi Uçurtma Avcısı. Ancak stajım bitip, ingilizce çalışmamak içinde bahane aramaya başladığım bir anda kuzenimden daha bitiremediği halde alıp okumaya başlayabildim bu romanı. Bir soluktada (uzun bir soluk!) bitirdim.
Afganistan'lı bir yazar olan Khaled HOSSEINI, bu ilk romanında Afganistan'daki iki çocuğun sıcak arkadaşlıklarıyla başlayıp yollarının ayrılması ve daha sonra gelişen olaylar zincirleri sayesinde kısmende olsa tekrar kesişmelerini anlatmış. Hikaye çok güzel, çok sıcak ve tabiki çok acıklı. Tamamen temiz duygularla, birazda çaresizlikle sadakat gösteren insanların ve bu sadakati kendi çıkarları için kullandığı halde pişmanlıklar duyan insanların anlatıldığı bu roman, herkese tavsiye edilebilecek, içinde Afganistan'a, arkadaşlığa, saflığa, bencilliğe, dine, vicdan ve merhamete dair çok şey bulabileceğiniz bir kitap.
Aynı zamanda kitabın filmi de çekilmiş, kitap kadar güzel anlatılmış mıdır her şey bilmiyorum ama bana kitabını okuduğum bir hikayenin filmini de izleyip, ''kitapta daha iyi anlatmış ya...'' deme ukalalığını yapma cesareti vereceği için çok mutluyum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder